Jordan Herregraven, die vorig jaar de winnaar was van de Piket Kunstprijzen in de categorie Schilderkunst, biecht op dat hij wel een beetje zenuwachtig was toen de jury op bezoek kwam. “De nominatie was een verrassing,” zegt hij. “Het was echt spannend. De steun en de aandacht rond de nominatie was inspirerend en heel waardevol.” Winnen was ook een verrassing. “Ik had een goed gevoel, maar ik had niet echt een speech voorbereid, en op het toneel te staan en dan iets te moeten zeggen, is nogal zenuwslopend. Dus ik heb het kort en krachtig gehouden. Maar, ja, het was een geweldig moment.”
Soul searching
“Het geld was een zegen”, zegt Jordan. “Het betekende dat ik in nieuw gereedschap en materialen kon investeren en heeft me in staat gesteld sindsdien elke dag in mijn studio te zijn en echt op mijn werk te focussen. Het heeft me ook door deze moeilijke maanden heen geholpen en me gelegenheid gegeven voor wat soul searching, nadenken over waar ik heen wil en wat ik wil doen. Er zijn zoveel verschillende manieren om naar het leven te kijken. Daarover nadenken is als nadenken over het creëren zelf; hoe je het leven kunt vertalen op een verrassende manier. Daarbij, als je creëert dan verander je, en hoe je verandert en beweegt, wordt deel van het kunstwerk.”
Mediums in evenwicht houden
De laatste tijd is Jordan bezig geweest met sculpturen in verschillende houtsoorten en heeft hij geëxperimenteerd met het toepassen van gevonden objecten en ander materiaal. En verder heeft hij tweedimensionaal werk gemaakt. “Ik beweeg me altijd heen en weer tussen verschillende mediums en probeer ze in evenwicht te houden. Ik ben ook begonnen met schrijven, een soort experimentele roman, fragmenten van gedachten en herinneringen, symbolisch, metaforisch, een verkenning van de diepte van situaties. Ik denk aan lagen van verhalen met enkele beelden waar die nodig zijn.” Het idee is niet om de scènes die in de tekst worden beschreven te illustreren, maar om iets de creëren waarin tekst en beeld elkaar aanvullen. “Het moet mysterieus zijn”, zegt Jordan. “Ik houd ervan als het vaag is. Ik wil dat alle aspecten van mijn werk elkaar, door de mediums heen, aanvullen, maar ik wil geen antwoorden geven of al te gemakkelijke verbanden leggen. Wie weet wil ik zelfs wel mijn eigen typografie ontwerpen. Misschien zoek ik er een uitgever voor, ik heb geen haast. Als je schrijft kun je op een heel intieme manier contact leggen met het publiek. Dat is geweldig, maar ook angstaanjagend.”
Een merkwaardige samenloop van omstandigheden
Dat het winnen van de Piket Kunstprijs werd gevolgd door deze rustige maanden van lockdown, lijkt een merkwaardige en niet zo heel positieve samenloop van omstandigheden. Maar als hij erop terugkijkt, kan Jordan alleen maar concluderen dat het hem goed heeft gedaan. “Het is natuurlijk fantastisch als je veel tentoonstellingen hebt. Maar het kan dan ook even duren voor je weer bezig bent en de voortgaande flow van je werk weer hebt opgepakt. In die zin is het ook fijn en zelfs, ja, heilzaam als je zo’n onderbreking kunt vermijden. Het is zo goed geweest om een stap terug te kunnen doen en de afgelopen maanden in de studio in mijzelf te kunnen investeren.” Toch denkt hij ook aan praktische zaken. “Ik hoop dat ik later dit jaar naar de VS kan reizen om mijn familie te zien. Op dit moment is mijn eerste prioriteit het vinden van een galerie.” Wat de coronacrisis betreft: “We hebben het met elkaar doorgemaakt. En hoe afschuwelijk het ook is geweest, ik vind het bijzonder en hoopvol dat er iets samenbindends is in wat we meemaken.”
Foto Hessel Waalewijn, tekst Anna Beerens
