Annabel Koele begeeft zich op het snijvlak van fysiek theater en dans

Annabels leven stond al van jongs af aan in het teken van dans. Nadat zij was afgestudeerd aan de dansopleiding van Codarts in Rotterdam veranderde dat langzaam. “Ik voerde vaak het plaatje uit dat choreografen voor ogen hadden, maar dat begon ik steeds moeilijker te vinden”, vertelt ze. Op een gegeven moment werd ze tijdens een improvisatieworkshop gewezen op de Mime Opleiding in Amsterdam. Na een oriëntatiecursus van deze opleiding vielen de puzzelstukjes op hun plaats. “Het was leuk en nieuw en voelde veel vrijer dan het gedisciplineerde danswereldje.” De coronacrisis, toen de theaterdeuren gesloten waren, gaf de doorslag om fulltime de Mime Opleiding te gaan doen. “Ik heb auditie gedaan en werd aangenomen”, vertelt Annabel. “Deze opleiding heeft mijn blik op het werkveld veranderd en verrijkt.” 

Ze viel na haar afstuderen ook meteen in de prijzen. Vorig jaar ontving de fysieke performer de Top Naeff Prijs, de oudste theaterstudentenprijs van Nederland, die wordt uitgereikt aan veelbelovende jonge podiumkunstenaars die zijn afgestudeerd aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie (ATKA) of de Mime Opleiding. “Dat was geweldig”, zegt Annabel. De nominatie voor nóg een prijs, de Piket Kunstprijzen, zorgt voor veel blijdschap. “Wow”, zegt ze. “Het is heel tof dat ik ben gezien door de juryleden, terwijl ik het niet door had.”

Ceci n’est pas une Annabel

Tot augustus volgend jaar heeft Annabel een volle agenda. Voor Open Monumentendag in Amsterdam, dat dit jaar op 13 en 14 september plaatsvond, speelde zij een aangepaste versie van haar eerdere solo Ceci n’est pas une Annabel in het monumentale Huis van Nassauwen op de Kloveniersburgwal. In deze dansperformance zoekt zij de grenzen op van wat haar lichaam kan. “Ik hou wel van onlogische bewegingen en mijn lichaam in een knoop leggen”, vertelt ze. “Het is een surrealistische solo waarbij ik als een soort wezen door de ruimte beweeg.” In de originele performance zitten ook spiegels en lichten die grote schaduwen creëren. “Dat kan helaas niet in dit monumentale pand; vandaar dat ik de solo moet aanpassen aan de ruimte.”

Peutertheater en eigentijdse klassieker

Dit najaar is Annabel ook te zien in de voorstelling Another Sleeping Beauty van United Cowboys. Het is het sluitstuk van een trilogie van eigentijdse versies van balletklassiekers op de muziek van Tsjaikovski. “United Cowboys maakt ook werk dat zich op de grens van fysiek theater en dans bevindt. Het zijn vrijdenkende mensen die vooral veel willen creëren. Ik heb er zin in.” Another Sleeping Beauty gaat op maandag 29 september in première in het Parktheater in Eindhoven. Daarna is er niet veel tijd om op adem te komen. Met haar collectief TRACE, dat zij samen met Donna Braber vormt, komt zij met een peutervoorstelling die op 2 november in première gaat in Theater Zuidplein in Rotterdam. De voorstelling maakt onderdeel uit van Lab-Z. “Ons doel is dat deze voorstelling, naast peuters, ook ouders en gezinnen aantrekt uit nabijgelegen plaatsen, die niet vaak naar het theater gaan. Daarom doen we een Pay What You Can-constructie.”

Drempel verlagen

Voor Annabel is het niet belangrijk om wereldberoemd te worden; wel wil ze graag kunst toegankelijker maken. “Zodat mensen uit alle lagen van de maatschappij en ook van buiten de Randstad hiermee in aanraking kunnen komen. Veel voorstellingen vinden nu te vaak achter gesloten deuren plaats.” In de toekomst zou de fysieke performer wel meer willen optreden met kunstenaars van andere disciplines. “Nu werk ik vaak alleen of in duetvorm.” Haar geldprijs wil ze graag besteden aan een nieuwe, eigen voorstelling. “Het zou lucht geven om aanvragen voor subsidies en fondsen niet af te hoeven wachten; dat duurt soms weken of zelfs maanden. Hierdoor kan ik direct aan de slag gaan”, aldus Annabel. In december gaat Annabel al een begin maken met een nieuw werk tijdens een residentie in Kroatië.

Foto: Eliza-Sophie Sekrève
Tekst: Tanja Verkaik