Giulio Hoxhallari: 'Dans moet over van-mens-tot-mens gaan'

De studio beneden

Op de begane grond van het gebouw waar Giulio opgroeide in zijn geboorteplaats Varazze (Italië), bevond zich een dansstudio. “De docenten waren een moeder en haar dochter. Ze gaven les in Hip Hop en Modern Dance”, vertelt Giulio. “Toen ik zo’n jaar of acht, negen was, was ik helemaal gek van Michael Jackson. Ik probeerde hem de hele tijd na te doen en natuurlijk hoorde ik ook de muziek uit de studio beneden. Mijn moeder kwam toen met de suggestie om danslessen te nemen. Kennelijk had ik een natuurlijk gevoel voor het idioom.” Het was het begin van Giulio’s danscarrière. De lessen werden serieuzer en hij ging ook deelnemen aan competities, battles, en dansfestivals. In 2016 verhuisde hij naar Milaan, waar hij studeerde aan de Modulo Academy en bij DanceHaus Susanna Beltrami. Dat verrijkte zijn techniek en zijn reikwijdte. Met de Modulo Academy nam hij deel aan enkele televisieprojecten – en toen kwam Notre Dame. Giulio was onder de indruk van de artistieke diepte van de productie, en dat is hij nog steeds: “Notre Dame is echt kunst.”

Zino Schat

“Voor dansers in mijn genre is het moeilijk om in Italië werk te vinden”, zegt Giulio. “De Italiaanse danswereld is nogal conservatief en daarom vertrekken veel Italiaanse contemporary en urban dansers naar het buitenland. Ik had zelf ook het gevoel dat er voor mij meer kansen zouden zijn buiten Italië. Toen ik Zino Schat ontmoette, wist ik meteen dat dit iemand was met wie je goed onderzoek kon doen. In Italië is er zo’n houding van ‘doe het nog een keer, nog een keer, nog een keer’. Zino is meer conceptueel op een heel goede manier. Ik vind het fijn om met het stuk mee te groeien. Het is vruchtbaarder om een stapje terug te doen en na te denken over waar je mee bezig bent.” Giulio werkte voor het eerst met Zino voor Exit Sign (2024). Daarna maakte hij deel uit van diens Whispering a Prayer, waarmee hij in 2024–’25 door Nederland toerde. “Zino houdt ervan om over grenzen heen te gaan, om dingen te ontdekken. Dat geldt ook voor mij. Dans moet gaan over van-mens-tot-mens en over vandaag.”

ISH Dance Collective

Giulio is ook lid van ISH Dance Collective, een gezelschap dat urban street styles naar het theater wil brengen. Bij ISH werkte hij met choreograaf Denden Karadeniz aan de productie Home. Daarin gebruiken vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, het meubilair (in feite, de bank) en de deuren en ramen van een huiskamersituatie om interactie en verbinding te verkennen. Giulio’s samenvatting van het stuk: “Er zijn vier verschillende problemen in die kamer.” Hoewel hij het stuk bescheiden omschrijft als ‘the sofa thing’, werd Home zeer geprezen vanwege adembenemende bewegingen en de emotionele diepgang. Exit Sign, Whispering a Prayer en Home laten heel goed zien hoe ontzettend veeleisend urban styles kunnen zijn. “Ik ben een mens, dus soms ben ik lui”, zegt Giulio met een glimlach. “Maar ik probeer goed voor mijn lichaam te zorgen, goed te slapen. Soms ga ik naar de sportschool voor calisthenics. Dat gaat niet over dans – dat is voor je lijf, het is onderhoud.”

De toekomst

“Ik en mijn partner, Evelyn Hutchings, werken momenteel aan een duet dat we op een bepaald moment graag op het toneel willen zetten”, vertelt Giulio. Als hij de Piketprijs in zijn categorie zou winnen, zou hij het geldbedrag willen gebruiken om het werk te ontwikkelen en de productie te financieren. Daar komt natuurlijk meer bij kijken dan twee dansers – denk aan musici, technici, décor. Maar hij zou ook de gelegenheid aangrijpen om te reizen, aan competities deel te nemen en in het buitenland te auditeren. De prijs zou zijn actieradius vergroten. Ondanks de plannen voor het duet, zou hij zichzelf nog geen choreograaf willen noemen. Hij heeft het gevoel dat hij tijd nodig heeft om te rijpen. “Ik ben nu 28 en vind het nog steeds heel leuk om danser te zijn. Ik wil als performer mijn dromen najagen. Ik wil graag reizen om te geven, te laten zien wat ik heb, de mentaliteit van mijn dans.”

Tekst: Anna Beerens
Foto: juv