Livia Claesson: ‘Elke kunstenaar is deel van een nalatenschap’

Livia woont momenteel tijdelijk in Luxemburg, maar ze wil erg graag terug naar Nederland: “Mijn netwerk is nu daar.” Ze is ervan overtuigd dat Nederland het, in vergelijking, nog niet zo slecht doet als kunstland, hoezeer de Nederlanders ook klagen. “Ik ben me bewust van de onbestendigheid van de Nederlandse kunstsector op dit moment – het zijn bepaald geen gemakkelijke tijden, maar het gevoel van strijd dat er nu in Nederland is, vind je ook elders.” Ze vertelt dat ze als kind altijd wel ergens een schetsboek in de buurt had. “Het lag voor de hand dat ik naar de kunstacademie zou gaan. Tot dat moment was ik eigenlijk autodidact, maar ik wilde wel heel graag beter worden en mezelf uitdagen. De Academie gaf me de gelegenheid om andere technieken en media te verkennen.”

Airbrush

“Airbrush is echt mijn medium”, zegt Livia. “Ik ben heus wel een 2D-kunstenaar, maar ik vind het mooi hoe airbrush me in staat stelt 3D na te bootsen. Airbrush is mijn baby. Ik moet ‘m de hele tijd schoonmaken. Onderhoud is alles.” Ze voelt zich niet aangetrokken tot digitale kunst. “Ik heb wel wat aan digitale illustratie gedaan om mijn professionele bereik te vergroten, maar het handgemaakte zal altijd bepalend zijn voor mijn belangstelling en mijn aanpak. Ik heb zoveel liefde voor dingen die handgemaakt zijn, voor het tastbare. Ik laat me ook graag imponeren door techniek, door de vaardigheid van de maker.” De airbrush is gevoelig gereedschap dat veel onderhoud vraagt en daarmee ook een bron van frustratie. Maar volgens Livia hoort dat er allemaal bij – geen kunst zonder innerlijke strijd. “Kunst maken kan een rollercoaster van emoties zijn”, zegt ze, “maar we moeten er wel van houden, want we gaan ermee door.” Toen ze bij het verlaten van Maastricht bezig was met de verhuisdozen, werd ze zich er ook van bewust hoezeer ze afhankelijk is van haar materiaal. “Ik sleep mijn dozen overal mee naartoe. Ik heb ze nodig, dus ik moet steeds weer een plek vinden om ze neer te zetten. Een van mijn medestudenten zei altijd dat je het bezit bent van je materiaal.”

Ontzag voor kinderen

Veel van Livia’s werk heeft te maken met het thema kind-zijn vs. volwassenheid. “Dat begon min of meer rond de tijd van mijn eindexamenpresentatie, wanneer je veel nadenkt over je artistieke identiteit. Ik had altijd al belangstelling voor kinderpsychologie en kwam er ook achter dat ik een beetje jaloers was op kinderen, ontzag had voor de manier waarop ze dingen deden zonder te aarzelen.” Destijds verwoordde ze het zo: “Kinderen krijgen dingen aangeleerd en worden opgevoed tot volwassenen: beschaafd, gedisciplineerd, welgemanierd, beheerst […] Speelsheid wordt vervangen door verplichtingen, impulsiviteit door analyse. Moet het spel iets zijn dat verloren gaat of kan er symbiose zijn tussen kind en volwassene?” Haar fascinatie voor dit thema ging niet meer weg. “Het is boeiend om kindertijd en volwassenheid tegenover elkaar te plaatsen. Kind-zijn is niet de betere toestand van de twee, maar het is wel iets om serieus te nemen. Mijn gebruik van motieven uit de kinderjaren kan grof zijn, maar het is ook grappig. Ik vind het leuk om te spelen met de eerlijkheid en spontaniteit van kinderen en het gepieker van volwassenen. Het is het laagje dat over alles heen ligt en dat me in staat stelt om te gaan met en uitdrukking te geven aan de dingen waarover ik me zorgen maak.”

Gesprekken

Livia kan niet zonder de gesprekken over kunst en het creatieve proces die ze voert met anderen. “Je kunt in je atelier zo eenzaam zijn”, zegt ze. “Ik moet praten anders word ik gek.” Haar idee van ‘gesprekken over kunst’, reflecteren en brainstormen met anderen, is ook een belangrijk onderdeel van hoe ze de toekomst ziet. “Ik zou het heel aantrekkelijk vinden om les te geven”, zegt ze. “Als leraar kun je werken met mensen die geïnteresseerd zijn in de sector en ondertussen doorgaan met je praktijk.” Als ze de Piketprijs in haar categorie zou winnen, zou ze het bedrag zeker in haar praktijk investeren. Maar nu is ze vooral heel erg bezig met het vinden van een baan.

Foto: Eliza-Sophie Sekrève
Tekst: Anna Beerens