Acteur Bram Suijker werd zowel in 2016 als 2017 genomineerd voor de Piket Kunstprijs in de categorie toneel. Hij won de prijs in 2017, schittert in uiteenlopende toneelproducties en was elke zondagavond te zien in de televisieserie Zuidas. De prijs geeft hem erkenning en rust. “Er is altijd licht en lucht aan het eind van de tunnel.”
Bram had werkelijk geen idee wat hij na de havo zou gaan doen en is toevallig ‘met mazzel en een heel klein beetje lef’ in het acteren gerold. “Ik wist niets van theater. Ik was negentien en ben op aanraden van mijn moeder de Landelijke Oriëntatiecursus Theaterscholen gaan volgen. Pas na een tijdje durfde ik toe te geven dat ik het best leuk vond. Toen moest ik mijn sociale omgeving in Nijmegen gaan vertellen dat ik acteur wilde worden. De reactie was: ‘Ja gast, jij en de rest ook, dus wat denk je nou’.”
In de eerste ronde voor de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam werd hij afgewezen. “Ik dacht ik: oké nu heb ik m’n nek uitgestoken en is het vallen, jarenlang. Maar daarna werd ik aangenomen bij de Toneelacademie Maastricht! Daar liep ik het eerste jaar een beetje stiekem rond, bang dat mensen erachter zouden komen dat ik eigenlijk niets kon. Tot ik een informatieve entertainende voorstelling van een half uur moest maken. In m’n eentje. Doe wat je leuk vindt als acteur, was het advies. Nou, dat is ouwehoeren, mensen aan het lachen maken, typetjes neerzetten. Ik heb gedurende een uur in hoog tempo tien personages met elkaar laten praten, met verschillende petjes op. Dat werd enorm goed ontvangen. Ik begon eindelijk te snappen wat ik in die toneelwereld moest doen. Het ligt namelijk niet heel veel verder weg dan het geanimeerd vertellen van een anekdote in de kroeg. Op dat moment wist ik: ik wil dit en ik ga dit kunnen.”
Na zijn acteursopleiding heeft hij al heel wat rollen gespeeld in toneelvoorstellingen, waaronder Lord of the Flies, Het Verzamelde Werk van William Shakespeare (ingekort) en The Nation, in de telefilm Lost and Found en in de televisieserie Zuidas. “Ik had niet gedacht dat ik mijn plek zou vinden en al helemaal niet zo snel. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik wil mezelf blijven ontwikkelen, daarom moet ik spelen, dingen maken en af en toe iets doen wat ik eng vind. En dat is best veel. Maar het is te veilig om jarenlang hetzelfde te doen, uiteindelijk gaat dat knagen en krijg je spijt dat je niet meer hebt gedurfd. Als je bang bent moet je er juist naartoe rennen. Ik voel me comfortabel in komische rollen, grappig en ad-rem zijn gaat me goed af. Ik laat graag naar me kijken.”
Bram is net klaar met zijn rol als Orestes in het Griekse drama De Oresteia en dat was volgens Bram “drie uur lang bloed en pijn”. “Ik heb niets aan mijn komische talent en moet weer opnieuw beginnen. Dat is nodig om te kunnen groeien. Soms gaat het niet en is de neiging groot om m’n spullen te pakken en ermee te stoppen. Door ervaring weet ik ondertussen dat hoe dieper je valt, hoe echter het project wordt. De pijn haalt het banale ervan af, er is altijd licht en lucht aan het eind van de tunnel.”
Bram beleeft het meeste plezier aan transformeren; een rol spelen en deze tegelijkertijd zijn. “Een personage neerzetten waarvan het publiek denkt: ik kén deze persoon maar ik weet niet waarvan. Elke rol is weer spannend. Ik begin er vol goede moed aan en vertrouw op het script, de regisseur en de cast. Alles ligt klaar en ik ga gewoon door totdat het af is, want hoe ingewikkeld het soms ook is, het is zoveel overzichtelijker dan het echte leven.”
De Piket Kunstprijs geeft Bram vooral rust. “Ik heb het bedrag op mijn spaarrekening gezet. Het staat voor vrijheid en peace of mind. Voor mensen die met kunst bezig zijn, zoals ik, is het enorm belangrijk dat er een buffer is, zodat je ook even stil kunt staan om na te denken zonder dat je leven affikt. En het is erkenning. Dat geeft ook een druk: als je het goed doet wordt er van je verwacht dat je het goed blijft doen en zelfs beter. Dat is terecht denk ik, je moet het menen, anders zie ik niet waarom je het zou mogen doen.”
Ooit hoopt Bram ergens van deel uit te maken of een voorstelling te maken die zich op een afgelegen plek afspeelt en die “zonder enige vorm van promotie elke avond propvol zit omdat iedereen weet dat het dáár gebeurt!” Daarmee hoopt hij zijn stempel op ‘het grote geheel’ te zetten: “Dat scenario suggereert dat er ook daadwerkelijk iets gebeurt dat een indruk achter kan laten.”
