Categorie archief: Winnaars

Toneel: Koen Verheijden

Koen Verheijden is schrijver, regisseur en initiatiefnemer – een duizendpoot. Hij viel op met zijn drieluik-in-wording Nina Bobo, waarin hij zijn eigen Indische achtergrond onderzoekt. De eenvoudige theatrale middelen en sobere regiestijl die hij hiervoor gebruikt, blijken uiterst effectief en de intelligente afwisselingen en slimme regievondsten zijn opmerkelijk voor iemand van Koens leeftijd. De jury was onder de indruk van de wijze waarop Koen tijdens de Corona periode onvermoeibaar en tegen de klippen op bleef creëren en zich inspande om zichtbaar te zijn.

Piket Juryprijs 2021: Martine Manten

Martine Manten is als dramaturg verbonden aan HNTjong en Het Nationale Theater in Den Haag. Daarnaast begeleidt zij studenten van de opleiding Writing for Performance aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht met hun eindwerk en maakt zij ook onderdeel uit van de beoordelingscommissie. Martines feedback is altijd waardevol en tijdens het repetitieproces loodst zij met groot dramaturgisch inzicht acteurs door een knelpunt of crisis heen. Zij is intens betrokken en steeds goed op de hoogte van wat er op de vloer gebeurt. Maar Martines inzet gaat aanzienlijk verder dan voor haar werk noodzakelijk is. Geheel in de schaduw en op een bescheiden manier doet zij veel extra. Tijdens de coronacrisis is ze een enorme steunpilaar geweest voor veel jonge acteurs en theatermakers. De jury van de Piket Kunstprijzen wil Martine met deze Juryprijs eren voor haar belangeloze inzet en toewijding.

Schilderkunst: Lorena van Bunningen (1990)

Lorena weet op een hele eigen manier de bestaande werkelijkheid naar haar hand te zetten. Ze heeft een ontwikkeld oog voor detail en een goed gevoel voor esthetiek. Daardoor weet zij haar fascinatie voor de schoonheid van kleine alledaagse dingen daadwerkelijk te verbeelden. De beschouwer kan in haar wereld van verstilde scènes even stilstaan bij de vele dingen om ons heen waaraan we doorgaans onbewust voorbijgaan. De jury is onder de indruk van de gedreven en standvastige houding die zij tentoonspreidt, ziet de kwaliteit van het
huidige werk en gelooft in de potentie van deze kunstenaar.

Dans: Boston Gallacher (1996)

Toen de jury Boston Gallagher twee jaar geleden voor het eerst nomineerde, was deze nominatie gebaseerd op de belofte die sprak uit Bostons onmiskenbare talent. Boston heeft sindsdien een spectaculaire ontwikkeling doorgemaakt en deze belofte in alle opzichten ingelost. Boston ‘just blows us away’. Zij vallen op door de volkomen natuurlijke wijze waarop zij dansvirtuositeit combineren met een radicale openheid ten opzichte van een verscheidenheid aan inputs. Met een uiterst verfijnde nieuwsgierigheid weten zij de grenzen van ieder dansidioom dat zij gebruiken op te rekken en het concept ‘anders-zijn’ een gezicht te geven.

 

Vanwege Bostons non-binaire genderidentiteit wordt Boston aangeduid met zij/hen/hun.

Toneel: Tessa Jonge Poerink (1991)

Tessa heeft grote spelkwaliteiten. Als ze speelt zit ze meteen in de spelsituatie en neemt je onmiddellijk mee. In haar stem is duidelijk te horen dat de emoties die haar personage voelt via Tessa’s verbeelding volkomen organisch doorstromen. Haar tekstbehandeling is uitstekend – je hoort dat ze weet wat ze zegt. Ze heeft laten zien dat ze een grote zaal tot in de uiterste hoeken kan bespelen. Tessa heeft ook een wilde performer in zich. Ze durft onconventioneel te zijn. Dat brutale en schaamteloze getuigt van een breed spectrum en dat is op haar leeftijd heel bijzonder. De jury is benieuwd naar de initiatieven die Tessa als maker onderneemt. De prijs is dan ook mede bedoeld als aanmoediging om een eigen project te ontwikkelen.

Schilderkunst: Jordan Herregraven (1990)

Jordan gaat grote thema’s niet uit de weg en valt op door zijn originele materiaalkeuze en grote materiaalbeheersing. Rigoureus op een stille manier, slaagt hij erin zijn eigen universum te bouwen, waarbinnen alles op zijn plaats valt. Zijn werk is intuïtief, maar tegelijkertijd volkomen overtuigend vanwege de integriteit en authenticiteit ervan. Hij is wars van mode en trends en gaat zijn eigen weg. Hij toont zijn beschouwers iets dat zij nog nooit hebben gezien. Jordans werk is een ontdekking.

Dans: Sara de Greef (1998)

Sara is een natural-born creator. Haar drang om dans te creëren is onstuitbaar. Sara is ook een digital native, zodat haar scheppingsdrang is gedocumenteerd in een stroom aan online filmpjes. Het meeste werk creëert zij voor de danser die altijd bij de hand is: Sara zelf. In deze intieme mini-choreografieën laat ze zien dat ze in staat is zichzelf te onderzoeken en welke vlucht haar werk daarbij kan nemen. Er is een opvallende natuurlijkheid in de wijze waarop zij erin slaagt haar ideeën naar haar eigen lichaam te vertalen en tot uitdrukking te brengen. Ook wanneer zij met anderen werkt, legt ze een eigen signatuur en perfectionisme aan de dag die opmerkelijk zijn voor iemand van haar leeftijd. De Piket Kunstprijs is een aanmoediging om zich als choreograaf verder te ontwikkelen.

Toneel: Naomi van der Linden (1990)

Naomi heeft zich op een indrukwekkende manier ontwikkeld van een veelbelovende studente met een prachtige stem tot een volwassen vakvrouw, die opvalt door haar power, diepgang en engagement. Ze weet wat ze doet en waar ze voor staat. Behalve als performer is ze ook actief als theatermaker. Hierin laat zij een intrigerende andere kant van haar artistieke persoonlijkheid zien, die aandacht, uitdaging en stimulans verdient.

Piket Juryprijs 2019: Tim Terpstra (1987)

Bij organisaties als TodaysArt, We Are Public en The Grey Space in the Middle heeft Tim zich er altijd voor ingezet om ook met de meer schurende kunstvormen de harten van het publiek te veroveren. Tim treedt niet op de voorgrond, maar is bij uitstek degene die ‘in de coulissen’ mensen weet te motiveren. Met zijn energie en enthousiasme heeft hij er veel toe bijgedragen dat het initiatief We Are Public ook in Den Haag een game changer is geworden. Het publiek blijkt bereid om overal in de stad het onbekende te komen ervaren. Deze mede door Tim gewekte nieuwsgierigheid geeft het initiatief zijn buitengewone reikwijdte. Tim is te jong om deze Juryprijs als een waardering voor zijn ‘oeuvre’ te kunnen opvatten. Het is veeleer een teken van appreciatie, en een aanmoediging om zo door te gaan.

Schilderkunst: Eden Latham (1991)

Het verstrijken van de tijd stoppen, bederf een halt toeroepen en het vluchtige proberen vast te leggen. Eden Latham gaat deze grote thema’s met eenvoudige ingrepen en alledaagse materialen te lijf. Gebruiksvoorwerpen lijken zich hun vorige functie te herinneren zoals de contouren van een slapende mens in een matras en de afdruk die een kast achterliet in een tapijt. Dit zijn voor Eden beginpunten van een proces van inpakken, insmeren en inkaderen om het verval te conserveren. Het levert werken op die zo krachtig zijn, dat ze je ondanks hun viesheid verleiden.